BİR KERE SEVİNCE SEVMEK DURMAZ

İnsanoğlu ne zaman ki yaşadığı yeri, dünyamızı, evimizi ve evimizde yaşayan bütün canlıları (insanlar, hayvanlar, bitkiler vs. ) sadece aklıyla algılamaz, hissetmeye ve kalpten algılamaya başlarsa, işte o zaman algılarımız akıl ve sezgilerin senteziyle kusursuzlaşır ve severek algılarız. Tam algılarız.

Bunu neden mi söylüyorum?

Çünkü çoğumuz bu dünyanın ve üstündeki ev sahiplerinin farkındayız, gözümüz kulağımızla çok güzel algılıyoruz, fikirler yürütüyoruz ama o beş duyumuzla algıladıklarımızı hissetmiyoruz. Yani kalpten geçirmiyoruz. Sevmiyoruz. Kalbimiz değil bizi harekete geçiren, sadece görüp duyduklarımız. Ve vicdan çoğumuzda hala yok, uyuyor, uyanmamış. Vicdan hala bedenlerimizi, hareketlerimizi uyandıramamış, uyuyor. O yüzden hala, sadece açma kapama düğmesi olmayan, istesek de istemesek de bir makine gibi çalışan gözlerimizle sadece görüyoruz, izliyoruz. Ama sadece izliyoruz. Ve hiçbir şey yapmıyoruz. Çünkü bir şey ifade etmiyor gördüklerimiz. Çünkü dediğim gibi, algıladıklarımızın çoğu bir görüntü, bir ses, bir temas, bir tat. Sadece 5 duyusal bilgi.

Hissetmiyorsan, kalbe inmiyorsa bu bilgi ve sonrasında sende bir şey ifade etmiyorsa bana vicdandan bahsetme. Gerçek vicdan iki gözyaşından ibaret değildir. Gerçek vicdan, bedenin otururken sadece gözyaşlarını hareket ettirmez. Tüm hücrelerinde hissedersin, kalpten öyle hissedersin ki ne sen ne de üstünde yaşadığın dünya yerinde durur.

Kalp yaşadığın sürece durmaz, atar, hep hareket eder. Kalple yaşamak varsa durmak yoktur. Sen durmazsın, dünyan durmaz ve Dünya durmaz, durdurtamazsın. Bir kere çalışsa, hadi dur desen de durdurtamazsın öyle düşünerek. Bir kere vicdanı tattın mı da öyle işte.

Kalpten geçiyorsa her algıladığın, kalp gözünden görüyor, dinliyor, tadıyor, dokunuyor ve kokluyorsan eğer, gördüğün, duyduğun, tattığın, dokunduğun ve kokusunu aldığın her şeyde sevgiyi görürsün, seversin her şeyi.

Bir kere sevince, sevmek durmaz.