Kendimle bakışmalar

Şu birkaç gündür aslında her birinin birbiriyle bağlantılı olduğunu gördüğüm ama anlatmasının çok uzun ve karışık süreceği bir idrak akışı bir nehir gibi durmamacasına akıyor sanki içimde ve ben ne yazacağıma bir şey bulamamaktan değil tam tersine aralarından seçememekten dolayı zorlanıyorum :)

Sanki bir koridorda yürüyorum ve her adımda her hareketimde yeni bir kapı açılıyor önümde ve durmazsam bu böyle devam edecek gibi geliyor. Ve nereye gitmeye çalıştığımın da bir önemi yok gibi, çünkü koridorun sağı solu üstü altı önü arkası her yeri bir kapı sanki. Ve her kapı yeni bir dünya, önce yeni sonra eski olan... Göreceklerim bir gün çok acı verir mi acaba?

İnsanın kendine bakmaya çalışması aslında o kadar da kolay olmuyor çünkü bakış açımı geliştirdikçe keşfedilen bazı yeni şeyler ağır gelebiliyor. Sanki keşfetmenin verdiği mutluluk ile yanında bir paket de acı geliyor :) çünkü yüzleşmeler bazen kolay olmuyor.

Kendimle ilgili bu aralar keşfettiğim şey ise ilişkiler. İnsan ilişkileri. İlişkilerde kendimi keşfetmeyi ne kadar ihmal ettiğimi fark ettim. Maddi ve cansız şeylere olan bağımlılıklarımdan ve onların kontrolünden çıkmış olmam sanki yeterliymiş gibi gelmişti. Ve bu bağımsızlığım ve farkındalığım ile kendi değer yargılarımın diğer insanlardan farklı olması yüzünden aslında insan ilişkilerimde daha çok zorlanmama sebep oluyordu. Kendimi aralarında bir uzaylı gibi hissetmem ondan mıydı acaba? :) Ve bu zorlanma aslında iyi bir şey iken benim mutsuzluk kaynağım olmuştu. Hâlbuki benim burada kendimi keşfetmeyi bırakmamam ve yeni bir arenaya geçip insanlarla olan bağımlılıklarıma odaklanmam gerekiyordu. Ben ise sadece içimden şikayet ederek zamanımı oyalıyormuşum. Uzun zamandır cisimlerden, şeylerden etkilenmeyen bağımlısı olmayan biri olsam da insanlardan nedense çok etkileniyordum ve demek ki onlara karşı bağımlılıklarım varmış ve tüm kızgınlığım isyanım aslında beni kontrol etmeleri yüzündenmiş. Evet, bunu biliyordum ve hatta objektif olmaya çalışıyordum ama bilmediğim asıl şey uyguladığım yöntem ve kendime ne olduğuna ilişkiler içindeyken bakmamamdı çünkü ben ilişkiler içindeyken ya karşıdakini düşünüyor, onu sözde objektifçe izliyor, ya da benim hakkımda düşündüklerini düşünüyordum ama kendimi o anda düşünmüyordum. Aslında o anda kendime neyin neden olduğunu sormam gerekirken o anda ben karşımdakini izleyerek iyi bir gözlemci olduğumu ve onu gördüğümü sanıyordum. Oysa benim için karşı taraf sadece o ilişki içerisinde kendimi gözlemleyebilmem için bir aracı. Evet, benim karşımdakini de görmem gerekiyor elbet ama kendimi kaybetmeden. Çünkü asıl mevzu orada bana ne olduğu idi. Ben kendime özen göstermezsem karşımdakine nasıl gösterebilirim ki? Benim özensizce karşımdakine bakıyor olmam farkında olmadan yargılamaya ve onu kendimden ayrı tutmaya sebep olmaz mı?

Şimdi biliyorum ki aslında kimse beni düşündüğüm kadar yargılamıyor veya eleştirmiyor. Eleştiriyorsa bile bu aslında benle değil o kişinin zihniyle alakalı bir şey. Artık hiçbir şeyi üstüme almamayı istiyorum. Gereksiz bütün yüklerimi omuzlarıma almamayı tercih ediyorum. Çünkü ilişkilerde artık kendim olabilmek ve olduğum gibi kabul edilmek istiyorum ve bana ait olmayan hiçbir şeyi artık üstlenmek istemiyorum. Artık başkalarının neden bana bu kadar haksız ya da bencil davrandıklarıyla ilgilenmek ve kendimi bu yüzden yormak istemiyorum, çünkü artık sadece bu durumda kendimin ne hissettiğini anlamak istiyorum. İnsanların farkında olmasalar da bana bu kadar zalim davranmasına izin vermek istemiyorum, çünkü kendime hak ettiği özeni ve şefkati vermek istiyorum. Artık insanların bağımlısı olarak kendim olmaktan çıkmak ve yok olmak ya da bağımlılıktan kaçmak için onlardan ayrı izole de olmak istemiyorum çünkü her ikisinde de kendim olamıyorum ki zaten. O yüzden artık bağımlılıkların kontrolünü elime almak istiyorum ve insanların içinde kendim olarak yaşamak ve kabul görmek istiyorum. Bağımlı olmadan ama sadece bağlantıda kalarak…

İnsanların koşullarına uymak istemiyorum, çünkü koşullu sevilmek istemiyorum. Her ne olursam ya da yaparsam yapayım kabul edildiğim, anlayış gördüğüm ve öyle de sevildiğim bir koşulsuz sevgi hak ediyorum. Herkes gibi…

Ne komik ki kendimi kalabalıklarda hayalet gibi zannetmemin nedeni aslında benim o kalabalığın içinde kendime bakmayışımmış. İnsanlar belki de o yüzden beni göremiyorlardı, yani ben kendimi görmediğim için. O zaman kendi ifademi gösterebilmemin tek yolu kendime bakmam, kendime ifade edebilmem kendimi. Ve bunu yaparken de her durum her cisim, her insan ve ilişkiler, durumlar hepsi birer araç benim kendimi o anda gözlemleyebilmem için. Yani bir nevi ışık oyunları ve kendi ışığını gördüğün. Komik ki herkes ve her şey, tüm evren her zerre bundan haberdar oluyor ve sen bir ifade oluyorsun her şeye. Hayatta olan şeyleri, insanları dışarıdan bakarcasına yarı gözlerken yarı da yaşadığın kendini gözetlemen ve o dengeyi bulmayan gerekiyor belki de. Hem bir seyirci hem bir oyuncu olmak gerekiyor, ve her iki tarafın da birbirine o enerjiyi akıtması gerekiyor ki gerçekten hak ettiğimiz gibi yaşayabilelim. O yüzden ben artık hayatın kenarından izleyen değil içinden yaşayarak kendini tüm duygularını kabul ederek hissederek ve var olarak kendini gören olmak istiyorum. yaşadığım her anın kanıtı olarak her bir kalp atışımı fark ederek yaşamak istiyorum, çok mu zor her an duymak?

Kendimi sevmekle başlıyorum bu yolculuğa, koşulsuz sevmekle. Ve her şeyin de beni koşulsuz sevmesini bekliyorum.

Ve her şey inanmakla başladı…