Aynaya baktığımda

Aynaya baktığında ne düşünüyorsun diye sormuştu. Cevap hem çok basit ve hem çok zordu benim için. Basit kısmı kendi yansımamla konuşuyorum demek idi. Zor olan kısmı ise onların farklı dünyaların yansıması olması idi. Ve her ne kadar aynada buluşsalar da ve konuşsalar da zor olan, tarafları bir türlü aynı noktada buluşturamamdı. Çünkü gerçekler ve yansıyanlar maskelerin ardında saklanıyor.

Bugün aynaya baktığımda gördüğüm şey kızgınlıktı. Çünkü kendimi çaresiz hissettim. Gerçeklerle hayallerin çarpıştığı bir meydanda ortada kalmış ve çaresiz hissettim. Ve kandırılmış hissettim. Kendi zihnim tarafından kandırılmış. Zihnimin ne kadar kurnaz olabildiğini yine yeniden gördüğümde kendimi nasıl bir oyunun içine hapsedebileceğimi görüyorum. Gerçek olduğuna inanabileceklerimin sınırı yok. Aynadaki görüntüm bir hayal bir yanılgı da olabilir gerçek de olabilir. Zihnimle gördüklerim çok süslü, çok güzel. Ayna ayna söyle bana, bana neden böyle gösteriyorsun yansımamı? Beni neden kandırıyorsun bilmiyorum.

Ve ben zihnimin kandırmacalarından kurtulmak istediğimde kalbimin bana söylediği şey sadece şu: Hande aynaya baktığında sana sadece doğruları gösterebilirim. Oraya baktığında ve hoş güzel bir şeyler gördüğünde kendini sevebileceğini, o yansımayı ve böylece kendini sevebileceğini sanıyorsun. Ama ben sana sadece ne var ise onu gösterebilirim.

Ve ben şimdi aynaya nasıl bakabilirim ki, orada gözlerimin içine baktığımda tek düşünebileceğim nasıl da saklanamayacağım. Çünkü gerçekleri saklayamam, her ne var ise o yansıyacak ve açığa çıkacak. Hayır, çirkin olduğumu görmekten korkmuyorum. Onları sadece bahane olarak kullanıyorum. Benim asıl sakladığım şey aynaya baktığımda gözlerimde görünecek olan sevgim. Evet, aynaya baktığımda ne kadar çok sevebileceğimi görmekten korkuyorum. Ne kadar çok sevebileceğimi göstermekten korkuyorum. Belki kendimi sevmeyi fazla bencilce bulduğum içindir. Ve etrafımdakilerin bu bencilliğe şahit olması beni rahatsız edeceği için de olabilir. Çünkü sevdiğim için yapabileceklerimin sınırı olmayacağını bildiğim için olabilir. Ya da belki sevmeyi bilemediğim için olabilir. Veya sevginin tanımını beynimde yanlış kodlamış olabilirim. Bildiğim tek şey, aynada gözlerime baktığımda yalan söyleyemeyeceğim ve saklanamayacağım. Ve belki de o yüzden maskeler takıyorum, gerçekten bakmam gerekene bakamıyorum. Gözlerimi açmaya korkuyorum.

Çünkü biliyorum saklayamayacağımı aynada olan görüntüme olan sevgimi, ne kadar sevebileceğimi. Ama belki de nasıl seveceğimi henüz bilmiyorum ve yalan da söyleyemiyorum. O yüzden sadece kızıyorum. İçimdeki kendime olan kızgınlığı yansıtıyorum, dürüstçe. Kendime yaklaşmaya çalıştıkça, kendimi bulmaya çalıştıkça içimden böyle farklı duygular geçiyor ve gidiyor, ve bir yenisi geliyor ve gidecek, dürüstçe :)